मिसळ विवेचन

 जातीचा मिसळवाला मिसळ, पाव अन तर्री यांच्यामधून स्वर्ग निर्माण करतो.

बाकीचे हाटेलवाल्यांना मिसळीसोबत काकडी, टोमॅटो, पापड, दही, मठ्ठा, फरसाण इत्यादींचे कडबोळे करून जगावे लागते.

अहो, कालपरवा एका हॉटेलात मिसळीबरोबर जिलबी दिली तेव्हा मला, 'तुच कारे तो भुतस्य', असा प्रश्न विचारावा वाटला.

मिसळथाळी हि खरी मिसळ नाहीच.
मिसळ खावी ती हातगाडीवरची अन जिथे जास्त रिक्षावाले थांबून खात असतात तिथली. तिथे उगाचच फिल्टर पाणी, हात पुसायला पेपर नॅपकीन, हॅन्डग्लोव्हज् घातलेले वेटर, स्वतंत्र ग्लास असली सरबराई नसते.
रिक्षावाला जसा भडकू असतो तशीच हातगाडीवाली मिसळ स्फोटक असते.

मिसळ खावी ती नाशकातली. भरपुर मोड आलेली मटकी नावापुरते शेव अन भरपुर रस्सा अन कसलाही अन्य पदार्थ न टाकता केलेली तर्री हे फक्त नाशकातल्या मिसळवाल्याकडेच मिळेल. अर्थात आता आता नाशकातही डेकोरेटिव्ह मिसळचे फॅड येते आहे. ते मुळ मिसळवाल्यांच्या मुळावर आहे.

कोल्हापूर मिसळ म्हणजे नऊवारी शिवलेली साडी घालून रेकॉर्डवर लावणी लाऊन केलेला नाच. अस्सल फडावरच्या लावणीची मजा त्यात नाही.

पुण्यातली मिसळ हि खरी मिसळ नव्हेच. जसे अमृततुल्य नावाच्या चहाने चहाची चव घालवली तशी पुणेरी मिसळने मिसळची इज्जत घालवली.